Skuteczne metody leczenia łuszczycy na twarzy

Manifestacja łuszczycy na twarzy jest zjawiskiem rzadkim i nietypowym. Jego główne niebezpieczeństwo nie leży w płaszczyźnie fizjologicznej, ale psychologicznej. Osoba borykająca się z takim przebiegiem choroby często wycofuje się, doświadcza trudności w komunikacji i naraża się na ryzyko popadnięcia w ciężką depresję. Tymczasem problem można rozwiązać, osiągając stabilną, długoterminową remisję. Najważniejsze jest, aby skonsultować się ze specjalistą na czas, a nie samoleczyć.

Co to jest łuszczyca

Łuszczyca jest chorobą przewlekłą o charakterze niezakaźnym, której towarzyszą bardzo nieprzyjemne objawy, do których zaliczają się czerwonawe wysypki i złuszczanie uszkodzonych obszarów skóry.

Powstają w wyniku zakłócenia mechanizmu wymiany warstwy skóry właściwej. U zdrowego człowieka proces ten trwa średnio 30 dni, u chorego odnowienie skóry zajmuje niecały tydzień. Organizm odbiera tak szybkie powstawanie nowych komórek jako agresywną inwazję i reaguje immunologicznie, „wysyłając" zwiększoną liczbę leukocytów i czerwonych krwinek w miejsce prawdopodobnego uszkodzenia, co wywołuje stan zapalny.

Częściej charakterystyczne dla choroby wysypki pojawiają się na łokciach i kolanach, pod pachami oraz na głowie pod włosami. W rzadkich przypadkach objawy patologii rozprzestrzeniają się na twarz. Naukowcy wciąż poznają przyczyny i mechanizmy tej choroby.

Przyczyny łuszczycy i czynniki ryzyka

W środowisku naukowym od kilkudziesięciu lat toczy się debata na temat natury łuszczycy. Najbardziej rozpowszechnione są trzy teorie wystąpienia choroby:

• autoimmunologiczny;
• dokrewny;
• psychosomatyczny.

W ostatnich latach popularność zyskało genetyczne wyjaśnienie pojawienia się łuszczycy. Potwierdzają to dane statystyczne, z których wynika, że większość pacjentów ma bliskich krewnych cierpiących na tę chorobę.

Zwolennicy różnych teorii są zgodni co do trzech punktów:

• polietiologiczny charakter łuszczycy, to znaczy pochodzenie patologii jest spowodowane kilkoma przyczynami;
• choroba nie jest zaraźliwa;
• możliwe jest osiągnięcie stabilnej remisji.

Lekarze zidentyfikowali także główne czynniki wywołujące chorobę. Pomiędzy nimi:

• przewlekłe zapalenie;
• poważne traumatyczne uszkodzenie skóry;
• Zaburzenia metaboliczne;
• ciężkie zatrucie;
• słaba odporność;
• ciągły stres;
• odmrożenie;
• choroba zakaźna;
• alkoholizm;
• niektóre leki (takie jak beta-blokery i antybiotyki).

Najbardziej zagrożone są osoby, na których organizm wpływają więcej niż dwa czynniki z powyższej listy. Istnieje możliwość, że zetkną się z najbardziej nieprzyjemną i nietypową formą choroby.

Mechanizm pojawiania się łuszczycy na twarzy

Łuszczyca twarzy charakteryzuje się szybkim rozwojem ze względu na szczególnie wrażliwą skórę. Dzieje się to na różne sposoby, ale lekarze wyróżniają trzy główne etapy:

• progresywny;
• stacjonarny;
• cofanie się.

Na ostatnim etapie objawy łuszczycowe zanikają i całkowicie znikają. Cały proces, w zależności od ciężkości i rodzaju choroby, trwa od dwóch do sześciu miesięcy.

Klasyfikacja łuszczycy jest złożona i obejmuje wiele jej odmian. W zależności od rodzaju progresji tradycyjnie wyróżnia się dwie duże grupy: krostkową (z wysypką w postaci ropnych krost) i niekrostkową. W zależności od ciężkości, obszaru uszkodzenia i intensywności objawów łuszczyca może być łagodna i ciężka. Ciężka postać łuszczycy charakterystyczna dla twarzy, łojotokowa, nie podlega ogólnej klasyfikacji.

Uwaga! Niebezpiecznym powikłaniem tej postaci choroby jest infekcja gruczołów łojowych przez grzyby.

Objawy podtypów łuszczycy są wyraźnie widoczne, co pozwala kompetentnemu lekarzowi trafnie zdiagnozować chorobę i zalecić odpowiednie leczenie.

Objawy łuszczycy na twarzy

Objawy początkowego stadium choroby można łatwo pomylić z objawami alergii lub podrażnienia. Ponadto pojawiają się na twarzy w okresach największej wrażliwości skóry – w okresie jesienno-zimowym. Łuszczycę można podejrzewać na podstawie następujących objawów:

• zaczerwienienie na skórze;
• pojawienie się łupieżu;
• swędzący;
• małe rany;
• peeling;
• powstawanie żółtawych skórek.

Pierwsze plamki nie są większe od główki szpilki i pojawiają się na czole i policzkach. Następnie rosną i łącząc się ze sobą, zamieniają się w czerwone grudki, które bardzo swędzą.

Uwaga! Drapanie wysypek przyspiesza rozprzestrzenianie się grudek, które mogą pozostawić blizny.

Stopniowo grudki pokrywają coraz większe obszary skóry i tworzą się na ustach, nosie, uszach i skórze głowy. Po naciśnięciu płytki zaczynają krwawić, a łuski sklejają się ze sobą przez wydzielinę gruczołów łojowych, tworząc gęstą żółtą skórkę. Naskórek staje się cieńszy i traci zdolność do pełnienia funkcji ochronnych przed wpływami zewnętrznymi. Lepiej rozpocząć leczenie na wczesnym etapie choroby. Tylko dermatolog może określić stopień i rodzaj choroby.

Diagnostyka różnicowa

Dla kompetentnego specjalisty ustalenie prawidłowej diagnozy nie jest trudne. Opiera się na danych dotyczących objawów i przebiegu choroby, a także na badaniu wzrokowym. Ogromną wartość diagnostyczną ma tzw. triada łuszczycowa, którą odkrywa się podczas zdrapywania problematycznego obszaru skóry. Obejmuje trzy zjawiska:

• plama ze stearyny (zwiększone łuszczenie się po zeskrobaniu);
• folia końcowa - gładka powierzchnia w miejscu usuniętych łusek;
• krwawa rosa - pojawienie się krwawych kropelek.

Łuszczyca czasami wygląda podobnie do innych chorób. Diagnozę różnicową często przeprowadza się w przypadku takich patologii, jak:

• syfilis;
• niektóre odmiany porostów;
• łupież;
• przewlekłe zapalenie skóry;
• wyprysk;
• parałuszczyca.

Aby wyjaśnić diagnozę w kontrowersyjnych przypadkach, przepisuje się:

• testy alergiczne;
• badanie krwi na biochemię;
• badanie histologiczne skóry;
• Kontrola konta użytkownika;
• badanie stolca pod kątem dysbakteriozy;
• Ultradźwięk;
• prześwietlenie (w celu wykluczenia łuszczycowego zapalenia stawów).

Niestety, po odkryciu pierwszych oznak łuszczycy na twarzy, wielu pacjentów zaczyna samoleczenie, co tylko pogarsza sytuację. Tymczasem współczesna medycyna oferuje wystarczająco dużo narzędzi i technik, dzięki którym można na długo zapomnieć o nieprzyjemnej chorobie.

Taktyka leczenia

Aby skutecznie pozbyć się łuszczycy, wymagane jest zintegrowane podejście i ścisłe przestrzeganie zaleceń lekarskich. Typowo stosowane metody leczenia obejmują:

• terapia lekowa;
• wpływ lokalny;
• światłolecznictwo;
• fizjoterapia;
• środki ludowe.

Ważne jest także przestrzeganie specjalnej diety.

Farmakoterapia

Leki farmaceutyczne są przepisywane w leczeniu łuszczycy łojotokowej twarzy w zaawansowanej postaci. Zwykle stosuje się następujące grupy leków:

• środki przeciwdrobnoustrojowe pomagają zmniejszyć intensywność objawów łuszczycowych;
• lek z kwasem bursztynowym normalizuje odporność komórkową i zwiększa przepływ tlenu do tkanek;
• leki przeciwhistaminowe zmniejszają swędzenie i obrzęk;
• glikokortykosteroidy;
• środki uspokajające są uwzględnione w kompleksowym leczeniu w celu łagodzenia stresu. Możesz wziąć ekstrakty z waleriany lub serdecznika;
• Kwas foliowy pomaga normalizować pigmentację i oczyszczać skórę.

Uwaga! Wszelkie leki należy przyjmować ściśle według zaleceń lekarza.

Jeśli stosowanie tych leków nie przyniesie pozytywnego rezultatu, należy zastosować Cyklosporynę. Jest przepisywany w najcięższych przypadkach ze względu na dużą liczbę skutków ubocznych.

Lokalni agenci

Maści, kremy i żele stosowane w leczeniu łuszczycy pomagają łagodzić stany zapalne, zmiękczać płytki nazębne, zmniejszać swędzenie i dezynfekować uszkodzoną skórę twarzy. Najbardziej skuteczne środki obejmują maści:

• Salicylowy;
• Naftalen;
• Smoła siarkowa.

W wyjątkowo ciężkich przypadkach dermatolog może zalecić miejscowe leki hormonalne. Mają wiele przeciwwskazań, dlatego używanie ich niezależnie jest surowo zabronione.

Uwaga! Nie można maskować zmian łuszczycowych podkładem kosmetycznym! Zatyka pory i blokuje dostęp tlenu do uszkodzonych tkanek.

Działanie maści leczniczych potęguje zastosowanie preparatów nawilżająco-łagodzących z olejem rekinowym lub witaminą F. Fizjoterapia przyspieszy proces gojenia.

Fizjoterapia

W większości przypadków pacjenci z łuszczycą będą musieli przejść fototerapię - metoda ta przywraca zdolność tkanek do regeneracji poprzez wystawienie skóry twarzy na działanie światła ultrafioletowego i stymulację produkcji witaminy D. W zależności od objawów i charakterystyki przebiegu choroby, takie manipulacje sprzętowe, jak:

• Terapia rentgenowska;
• Uralski Okręg Federalny;
• elektrosnu;
• ekspozycja laserowa;
• ultradźwięk;
• magnetoterapia.

Procedury te bezpośrednio wpływają na ogniska zapalne, przyczyniają się do ich lokalizacji i eliminacji. Poprawia ogólny stan pacjenta, w tym psychiczny. Receptury tradycyjnej medycyny będą dobrym uzupełnieniem leczenia zachowawczego.

Środki ludowe

Domowe środki na bazie ziół i roślin leczniczych pomogą złagodzić najbardziej nieprzyjemne objawy ostrego okresu łuszczycy. Oto kilka popularnych przepisów:

• Łyżkę kwiatów rumianku zalać 200 g gorącej wody i pozostawić do zaparzenia (około godziny). W ostudzonym i przecedzonym roztworze obficie zwilżyć bawełnianą szmatkę i nałożyć ją na twarz na 30 minut;
• połącz stały olej i sok brzozowy w równych proporcjach. Nałóż powstałą masę równomiernie na dotknięte obszary i pozostaw na 20 minut. Zmyj i nasmaruj twarz kremem nawilżającym;
• Kilka liści aloesu włóż na tydzień do lodówki, następnie wyjmij, posiekaj i nałóż na twarz na 30 minut.

W leczeniu łuszczycy bardzo pomocne są produkty na bazie olejków eterycznych i płynów do płukania z soli morskiej. Oprócz pielęgnacji twarzy, w pozbyciu się łuszczycy dużą rolę odgrywa prawidłowe i zbilansowane odżywianie.

Dieta

Odżywianie na łuszczycę powinno obejmować wszystkie substancje niezbędne dla organizmu. Szczególnie ważne jest spożywanie większej ilości błonnika. Dieta musi uwzględniać odpowiednią ilość owoców, warzyw i produktów mlecznych. Nie możesz jeść:

• słodkie wypieki;
• czekolada;
• mleko o dużej zawartości tłuszczu;
• orzechy;
• dowolne owoce cytrusowe;
• przyprawy i zioła;
• napoje alkoholowe.

Potrawy nie powinny być tłuste, smażone, wędzone ani nadmiernie ostre. Raz w tygodniu warto organizować dni postu „na kefirze".

Zapobieganie

Osoby podatne na łuszczycę muszą przestrzegać prostych środków ostrożności:

• myć specjalnymi produktami o działaniu nawilżającym;
• Codziennie przecieraj twarz wywarami na bazie rumianku lub chmielu, zwłaszcza podczas upałów lub mrozów;
• Rzuć palenie;
• unikać długotrwałego przebywania w zakurzonych lub wilgotnych miejscach;
• spędzać więcej czasu na słońcu.

Regularnie odwiedzaj dermatologa, aby zapobiec pogorszeniu się stanu. Całkowite wyleczenie łuszczycy nie jest możliwe. Jednak przestrzegając środków zapobiegawczych i stosując się do zaleceń lekarskich, można osiągnąć stabilną remisję i prowadzić satysfakcjonujący tryb życia.